The Land He Loved!

He loved his people and loved his land
but left them one day
for he is just a grain of sand
that's easy pushed away.
As ships screamed their sirens of pain
and slowly left the bay.

The crowd jeered. There is a joy
to face life in your feet
for luck and fate is Fallen Troy
but kneeling in defeat
is choice and they reject this choice
upright and full of speed
they take the ships, old and destroyed
and set off to the seas.

There is this tiny litle boy squeezed by hartless horde
like loosen dogs, like hungry beasts
they all have come aboard,
as if the time has come to feast
to eat and drink and more
they fight to kill-
and blood they spill as if they all must mate
as if they all must fuck but all
must fuck a single whore.
The little boy is struck by knife
and thrown to the bay
because the ship is filled too tight
it's hard to move along
the weak must go, the weak must die
to make room for the strong.

He loved his land and loved his people
but left them one day
when they rose and run to freedom
and killed him in the bay.

His people reached the free world
to spread to other shores
like flue that spreads by sneezing germs,
the service of their whores
cause only skill they brought with them
is taking off their cloths.

He loved his people and his land
and loves them even still
a fallen branch that loves his plant
uprooted in the hill.

His other people, left at home
still lost in disarray
like sticks that beat the same old drum
praise killers of the bay
that left to sell far from their home
their morals in decay.

he loved his people and loved his land
and loves them even still
from every tiny grain of sand
to every rock and hill
but how can a bunch of man
that's crowned to the throne
as lice made for the dirty hair
bring trash from far abroad
from other lands of other men
stack piled at their door?

he loved his people even though
They killed him in the bay
and loved them selling to and fro
his sisters gone astray
for they are part of who he is
and every single day
thy're blinded by the glare of sins
that lead to nonsense fray.

he loved his land beyond the sea
from highest cliff to deepest cave
the land he can not touch or see
that gave him not a single grave
that has become a hole to pee
to shit and pee from other lands
while their leaders dance and glee
and brag succes from golden charis
he loved, he loved, he loved his land
but not these fucking glands.
let leaders shove this charity
and stick it in their ass
this plant to suck-process the pee
is all their passing gas.

Të Shihni Bythen O Zagarë Që Qelbi Tokën Tuaj

Ai ì desh njërzit e tij e desh tokën e shtrenjtë
Por shkoi edhe ì la një ditë
Sepse një grimëz qe ai prej rëre, përmbi rërë
Se qe ì lehtë, fare ì lehtë nga era për tu shtyrë
Ku klithen dhimbjen gjerë mbi re, anijet me boritë
E iken gjirit, mëngadalë në det e turbullirë.

U çorrën turmat anëkënd se është kënaqesi
T’ì ngrihesh jetës brof në këmbë e ta shikosh në sy
Se Djegia Trojes është fat e fati rastësi
Por gjunjëzimi është zgjedhja e llucit në kenetë
Është hudhri që do hidhte rrënjë mbi ëndrren e shenjtë
Andaj u ngriten për liri, u sulen me të shpejtë
U ngjiten gjer përmbi direkë kur s’pat vend mbi kuvertë
E karkalliten llamarinat gjithë ndryshk e vjetersi
Tek ikën nëpër det.

Atje po shtrydhet ky fëmijë mes turmës së pashpirtë
Si ujqer mbledhur lukani, si qenë të pa zinxhirtë
Gjithë ngjeshur në në një bord
Ku ngjanë festimi-kobëzi, sidukët ka mbërrirë
Ka ardhur koha për të ngrënë, e dehur për të pirë
Ka ardhur koha për të qenë i lirë dhe për të vrarë
Kërcasin grushtet mbi fytyrë, shpojnë thikat nën damarë
Sikur për shfrimin shtazarak gjithë turma do të qijë
E shtyhet kush të qijë më parë ku s’ka por veç një vajzë
Me thika djalin e kanë çarë
E flakën te ky gji
Përndryshe mbytja do të vijë nga pesha përmbi bord
Ku theren, flakën çiliminj e ikin nga kjo botë
Ku dobësia bëhet fli për cubin më të fortë.

Ai e desh tokën e tij, ì desh njërzit përreth
Por iku e ì la një ditë
Ku sulur, etur për liri, si re që derdh rrebesh
E flaken si një guralec
Në gjirin e shëllirtë.

Mbërriti turma më në fund, matanë Botën e Lirë
Të shpërndaj botës tej e ndanë si gripin me teshtimë
Shërbimin e paturpësisë së vesit më të ndyrë
Se më gjë tjetër, jo nuk kanë por vetëm aftësinë
Të zhvishen e për pak para
Me boten për tu qirë.

Ai ì desh njërzit e tij dhe token fort e desh
E gjithë edhe më fort akoma ì don e do t’ì dojë
Nga pema që qëndron mbi shkëmb, këputur si një gjeth
E prap e therë e ngjeth, e vret
Pemë-rënja mbi rrënojë.

Ata që mbeten në atdhe
Prap humbur, në rrëmujë
Që si shkopinj njëlloj qëllojnë daullen, mbi lëkurë
Ngrenë mburrjet gjer’ në epope për ikjet nëpër det
Për vrasesit që shiten gjetkë
Moralin e pa vlertë.

Ai ì desh njërzit e tij e desh tokën e ngratë
E madje dhe më shumë e don atdheun dhe tani
E desh nga plisi fushës që ì lagur u bë baltë
E gjër në maj të malit që krekosët me shkëmbinj
Po si, si mund, si mundet vallë të dalë kështu një bandë
Që është mbi fron kurorëzuar, si mbret mbi qeveri
Se ç’buburrec paska guxuar të sjellë te pragu vallë
Ca plehra të prej tjetër botë ca llum e pocaqi
E para dere- kavaleta- ngre mutin si mullarë.

Ai ì desh njërzit e tij, ì deshi edhe pse
Me thikë e prenë, e çanë edhe e flakën pas në detë
I deshi dhe kur rrugeve pa motren e përdalë
Që shitej për çdo natë nga ta e s’pati një palë brekë
I deshi se ata qenë pjesë nga vinte edhe vetë
Që ditë për ditë e natë për natë, mëkatet heqin zvarrë
Verbuar me shkelqime e një bote kaq të rremë.

E deshi tokën përmatan’ që shtrihët anës detit
E desh nga maja më e lartë te shpella më e thellë
Dhe pse as varrë nuk ka atje, të tretet, mbyllur territ
Ta prekë me dorë, ta puth me buzë pëllëmë e për pëllëmbë
Por tokën, ah, e paskan bërë një hale ku të dhjesin
E me vapor, akoma më, sjellë bota çfarë ka dhjerë
E mbi karriket e florinjtë po tallën e po qeshin
Ata që po na mburren me suksesin e ndërsjelltë
Se bota erdhi e na dha këtë palo fabrikë
Urrra, urra për bamërsinë e popujve të huaj
Ku mut ì tyre thonë ata do shkrij e bëhet dritë
Të shihni bythen o zagarë që qelbi tokën tuaj.